بیانات حجت الاسلام والمسلمین قاسم خانی امام جمعه شهرستان خوی در خطبه های آیین عبادی سیاسی نماز جمعه خوی

در آستانه میلاد حضرت علی اکبر علیه السلام و روز جوان قرار داریم. یکی از مهم‌ترین ابعاد شخصیت مبارک حضرت علی اکبر سلام الله علیه، حق مداری آن بزرگوار است.

در مقاتل می‌خوانیم هنگامى که امام حسین(علیه السلام) به منزل ثعلبیّه رسیدند. موقع ظهر بود امام علیه السلام در آنجا فرود آمدند، خواب سبکى ایشان را فرا گرفت. سپس گریان از خواب برخاست.

نازنین جوانش حضرت علی اکبر علیه السلام به پدر گفتند: پدرجان! سبب گریه تو چیست؟ الهی هیچ‌گاه دیدگان شما را گریان نبینم. امام علیه السلام پاسخ داد: «یا بُنَىَّ… رَأَیْتُ فارِساً عَلى فَرَس وَقَفَ عَلَىَّ فَقالَ: یا حُسَیْنُ! إِنَّکُمْ تَسْرَعُونَ الْمَسیرَ وَ الْمَنایا بِکُمْ تَسْرَعُ إِلَى الْجَنَّةِ; فَعَلِمْتُ أَنَّ أَنْفُسَنا نُعِیَتْ إِلَیْنا»؛ (فرزندم! دیدم اسب سوارى در برابرم ایستاد و گفت: «اى حسین! شما شتابان مى‌روید و مرگ با شتاب شما را به بهشت مى‌برد!»، دانستم که از مرگ ما خبر مى دهد. على اکبر علیه السلام فرمودند: «یا أَبَتِ أَفَلَسْنا عَلَى الْحَقِّ؟» امام علیه السلام فرمود: «بَلى یا بُنَىَّ وَالَّذِی إِلَیْهِ مَرْجَعُ الْعِبادُ!». على اکبر علیه السلام فرمود: «إذاً لاَ نُبالی بِالْمَوتِ». امام حسین علیه السلام فرمود: «جَزاکَ اللّهُ یا بُنَىَّ خَیْرَ ما جَزى بِهِ وَلَداً عَنْ والِد»(مقتل الحسین خوارزمى، ج1، ص266).

پاسخ شجاعانه و مخلصانه حضرت علی اکبر همه‌چیز را روشن ساخت، و نشان داد این خاندان در مسیر حق، از هیچ چیز باک ندارند، و از خبر شهادت به اضطراب که نمی‌افتند، بلکه با آغوش باز از آن استقبال مى‌کنند.

چگونه حضرت علی اکبری(ع) شویم؟

رسالت پنج‌گانه ما در قبال حقّ

برای این‌که حضرت علی اکبری علیه السلام بشویم، باید بدانیم نسبت به حق پنج وظیفه و رسالت داریم:

▫️۱. حق‌مداری:

باید حق‌مدار بود و حق‌محور زندگی کرد. امام باقر علیه السلام: «لَمَّا حَضَرَتْ أَبِی عَلِی بْنَ الْحُسَینِ (ع)الْوَفَاةُ ضَمَّنِی إِلَى صَدْرِهِ وَ قَالَ یا بُنَی أُوصِیكَ بِمَا أَوْصَانِی بِهِ أَبِی حِینَ حَضَرَتْهُ الْوَفَاةُ وَ بِمَا ذَكَرَ أَنَّ أَبَاهُ أَوْصَاهُ بِهِ یا بُنَی اصْبِرْ عَلَى الْحَقِّ وَ إِنْ كَانَ مُرّاً»(الكافی، ج‏2، ص91).

وقتى یکی از شیعیان از محضر مبارک امام صادق علیه السلام استفتایى كرد و فتواى ایشان بر خلاف میل او بود و ناراحتى در چهره‏اش مشاهده شد؛ حضرت فرمودند: «اى مرد! حقّ را تحمّل كن؛ زیرا هیچ كس حقّى را تحمّل نكرد، مگر این كه خداوند در عوض، چیزى به او عطا فرمود كه برایش بهتر است» (یا هَذَا! اصْبِرْ عَلَى الْحَقِّ فَإِنَّهُ لَمْ یصْبِرْ أَحَدٌ قَطُّ عَلَى الْحَقِّ إِلَّا عَوَّضَهُ اللَّهُ مَا هُوَ خَیرٌ لَهٌ(سفینة البحار، ج‏2، ص287)).

حضرت حق مطلق و تجلی اعظم مطلق حق، آقا امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: «حق‌مداری در قیامت باعث شفاعت انسان می‌شود»(شَافِعُ الْخَلْقِ الْعَمَلُ بِالْحَقِّ وَ لُزُومُ الصِّدْقِ(غرر الحکم، ص415)). عوامل شفاعت گاهی افرادند، مثل انبیاء، اولیاء و شهدا و گاهی بعضی اعمال زمینه‌ساز شفاعت است. صداقت(لُزُومُ الصِّدْقِ) هم از لوازم اصلی حق‌مداری است.

▫️۲. حق‌شناسی:

برای حق‌مداربودن، باید حق‌شناس بود. خدای متعال در قرآن حق و باطل به آب باران و کف روی آن تشبیه کرده (نک: رعد/ ۱۷: «أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً… فَاحْتَمَلَ السَّیلُ زَبَدًا رَّابِیا… كَذَلِكَ یضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَ الْبَاطِلَ». این تشبیه و این‌که باطل، به مثابه «فَاحْتَمَلَ السَّیلُ زَبَدًا رَّابِیا» (کف پُف‌کرده روی سیلاب) است که «فَیذْهَبُ جُفَاءً»(ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﻠﺎﺷﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﺩ)؛ برای این است که خصوصیات باطل را بفهمیم.

خصوصیات باطل این است که:

اولا: باطل در سایه حق جلوه می‌کند. هرجا حق باشد، باطل هم می‌آید. آب نباشد، کف هم نیست. پس از این حکمت الهی ناراحت و گلایه‌مند نباشیم و به نظام احسن الهی باور داشته باشیم و به تکلیف خودمان عمل کنیم.

ثانیا: باطل روی حق را می‌پوشاند. بالانشین و پرجلوه، اما توخالی و پوک و بی‌محتوا است. یعنی باطل هیچ‌وقت با چهره اصلی نمی‌آید، شبهه‌وار می‌آید، شبهه یعنی باطل حق‌نما: «إِنَّمَا سُمِّیتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَقَّ»(نهج البلاغة، خطبه 38).

ثالثا: بقاء باطل موقت است و با آرام شدن شرایط، محو می‌شود.

راز عاقبت‌بخیری عمار

چرا عمار یاسر منحرف نشد؟ چون حق‌شناس بود و شاخص داشت. عمار هیچ‌گاه یادش نرفت که پیامبر صلی الله علیه و آله مکرر می‌فرمودند: «سَیكُونُ مِنْ بَعْدِی فِتْنَةٌ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَالْزَمُوا عَلِی بْنَ أَبِی طَالِبٍ فَإِنَّهُ الْفَارُوقُ بَینَ الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ»؛ ««عَنْ أَبِی أَیوبَ الْأَنْصَارِی قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِی ص یقُولُ لِعَمَّارِ بْنِ یاسِرٍ: تَقْتُلُكَ الْفِئَةُ الْبَاغِیةُ وَ أَنْتَ مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَكَ. یا عَمَّارُ! إِذَا رَأَیتَ عَلِیاً سَلَكَ وَادِیاً وَ سَلَكَ النَّاسُ وَادِیاً غَیرَهُ فَاسْلُكْ مَعَ عَلِی وَ دَعِ النَّاسَ»(بحار الأنوار، ج‏38، ص32).

بنابراین اولا باید حق‌مدار و حق‌محور بود؛ ثانیا باید حق‌شناس باشیم.

۳. دفاع از حق:

باید حق گفت و از حق دفاع کرد. قرآن کتمان حق را کار دو جریان معرفی می‌کند: «یهود»؛ «منافقین»: «إِنَّ الَّذِینَ یكْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَینَاتِ وَالْهُدَى مِنْ بَعْدِ مَا بَینَّاهُ لِلنَّاسِ فِی الْكِتَابِ أُولَئِكَ یلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَیلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ»(بقره: 159)؛ إِنَّ الَّذِینَ یكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَیشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَئِكَ مَا یأْكُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا یكَلِّمُهُمُ اللَّهُ یوْمَ الْقِیامَةِ وَلَا یزَكِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ»(بقره: 174).

پیامبر صلی الله علیه و اله هشدار دارند: [مَنْ کَتَمَ حَقَّاً] جَاءَ یوْمَ الْقِیامَةِ مُلْجَماً بِلِجَامٍ مِنَ النَّارِ.

حق‌گویی هزینه دارد!

آری! حق‌گویی هزینه دارد؛ «أَفْضَلُ الْجِهَادِ كَلِمَةُ حَقٍّ عِنْدَ سُلْطَانٍ جَائِرٍ». میثم تمارها، عبدالله بن عفیف‌ها(جانباز جنگ صفین)، ابن سکیت‌ها، رُشَید هَجَری‌ها، سعید بن جُبیرها، کمیل‌ها، شیخ فضل‌الله نوری‌ها، نواب صفوی‌ها، استاد مطهری‌ها، اسدالله لاجوردی‌ها، آرمان علی‌وردی‌ها، و…. برای حق‌گویی شهید شدند.

چرا حادثه غدیر تبدیل به سقیفه شد؟

چون خیلی‌ها حق را نگفتند اَنَس بن مالك‌ها و سعد بن ابی وقاص‌ها ساکت ماندند. انس بن مالک خیلی احترام داشت. چون وقتی که پیامبر(ص) به مدینه آمدند، مادرش اَنَس هشت ساله را خدمت حضرت آورد و عرض کرد: یا رسول الله! هر کسی هدیه‌ای برای شما آورده، من پسرم را آورده‌ام که در خدمت شما باشد. او از کودکی تا جوانی، خادم النبی صلی الله علیه و آله بود؛ لذا خیلی مورد احترام مردم بود، نزد مردم عزیز بود و در بین مردم نفوذ کلام داشت. وقتی امیرالمؤمنین علیه السلام در یکی از مواضع غربت و تنهایی از اَنَس یاری خواستند و اَنَس باید واقعه غدیر را شهادت می‌داد؛ به مولا عرض کرد: «یَا عَلی! كَبِرَتْ سِنِّی وَ نَسِیتُ»(با این‌که ۲۵ سال از مولا علی کوچکتر بود). حضرت در آن غربت و مظلومیت فرمود: «أللّهُمَّ إنْ كَانَ كَاذِباً فَاضْرِبْه بِبَرَصٍ لَا تُوَارِیهِ العِمَامَةُ».

ابو هدبه گويد: ديدم انس بن مالك دستمالى بر سر بسته از سببش پرسيدم ، گفت :بر اثر نفرين على بن ابى طالب (ع ) است.

گفتم چطور؟

گفت : من خدمتكار رسول خدا(ص ) بودم مرغ بريانى به آن حضرت هديه كردند، فرمود: خدايا محبوبترين مردم در نزد خودت و خودم را برسان تا با من از اين پرنده بخورد. على (ع ) آمد و من گفتم : رسول خدا(ص ) كارى دارد و او را راه ندادم به انتظار اين كه يكى از قوم خودم برسد.

باز رسول خدا(ص ) همان دعا را تكرار كرد و دوباره على (ع ) آمد و من همان را گفتم. به انتظار مردى از قوم خودم رسول خدا(ص ) براى بار سوم همان دعا را كرد و باز هم على(ع ) آمد و من همان را گفتم و على فرياد برداشت كه رسول خدا چه كارى دارد كه مرا نمى پذيرد؟ آوازش به گوش ‍ پيغمبر رسيد و فرمود: اى انس اين كيست؟ گفتم على بن ابى طالب است. گفت: به او اجازه بده، چون وارد شد فرمود: اى على من سه بار به درگاه خدا دعا كردم كه محبوب ترين خلقش نزد او و خود بیآيد و با من از اين پرنده بخورد و اگر در اين بار سوم نيامده بودى تو را به نام دعوت مى كردم . عرض كرد: يا رسول الله من بار سوم است كه آمدم و انس مرا برگردانده و مى گفت : رسول خدا از پذيرش تو معذور است و به كارى مشغول است. رسول خدا فرمود: اى انس چه چيز تو را بر اين كار واداشت؟

عرض كرد: من دعای تو را شنيدم و خواستم شامل يكى از قوم خودم شود.

چون روز احتجاج براى خلافت شد، على مرا گواه خواست و كتمان كردم و گفتم : فراموش كرده ام على دست به آسمان برداشت و گفت : خدايا انس را به پيسى مبتلا كن كه نتواند آن را از مردم پنهان كند. سپس دستمال از سر برداشت و گفت اين است نفرين على (ع ). براساس برخی نقل ها این پرنده بریانی را پس از دعای پیامبر، جبرییل از بهشت برای پیامبر(ص) آورده بود.

در خطبه دوم به ذکر چند نکته بسنده می کنم:

۱. از حضور دشمن شکن مردم عزیز شهرستان خوی در راهپیمایی 22 بهمن تشکر می کنم. باز هم یاد بند جیم وصیت‌نامه امام خمینی رضوان الله علیه افتادیم! آنجا که حضرت روح الله که به حقیقت «ینْظُرُ بِنُورِ اللَّهِ» بود، مرقوم کرد: «من با جرأت مدعی هستم که ملت ایران و توده میلیونی آن در عصر حاضر بهتر از ملت حجاز در عهد رسول الله – صلی الله علیه و آله – و کوفه و عراق در عهد امیرالمؤمنین و حسین بن علی – صلوات الله و سلامه علیهم – می‌باشند. آن حجاز که در عهد رسول الله – صلی الله علیه و آله – مسلمانان نیز اطاعت از ایشان نمی‌کردند و با بهانه‌هایی به جبهه نمی‌رفتند، که خداوند تعالی در سوره «توبه» با آیاتی آنها را توبیخ فرموده و وعده عذاب داده است(نک: توبه: 38 و 39). و آنقدر به ایشان دروغ بستند که به حسب نقل، در منبر به آنان نفرین فرمودند(نهج البلاغه، خطبه 201). و آن اهل عراق و کوفه که با امیرالمؤمنین آنقدر بدرفتاری کردند و از اطاعتش سر باز زدند که شکایات آن حضرت از آنان در کتب نقل و تاریخ معروف است. و آن مسلمانان عراق و کوفه که با سیدالشهدا – علیه السلام – آن شد که شد. و آنان که در شهادت دستْ آلوده نکردند، یا گریختند از معرکه و یا نشستند تا آن جنایت تاریخ واقع شد. اما امروز می‌بینیم که ملت ایران… با کمال شوق و اشتیاق چه فداکاریها می‌کنند و چه حماسه‌ها می‌آفرینند. و می‌بینیم که مردم محترم سراسر کشور چه کمک‌های ارزنده می‌کنند… این‌ها همه از عشق و علاقه و ایمان سرشار آنان است به خداوند متعال و اسلام و حیات جاویدان. در صورتی که نه در محضر مبارک رسول اکرم – صلی الله علیه و آله و سلم – هستند، و نه در محضر امام معصوم – صلوات الله علیه. و انگیزه آنان ایمان و اطمینان به غیب است. و این رمز موفقیت و پیروزی در ابعاد مختلف است. و اسلام باید افتخار کند که چنین فرزندانی تربیت نموده، و ما همه مفتخریم که در چنین عصری و در پیشگاه چنین ملتی می‌باشیم»(صحیفه امام خمینی، ج21، ص 410- 411).

رسول اللّه صلى الله عليه و آله فرمودند: يا عَلِيُّ أعجَبُ النّاسِ إيمانا وأعظَمُهُم يَقينا قَومٌ يَكونونَ في آخِرِ الزَّمانِ لَم يَلحَقُوا النَّبِيَّ وحُجِبَ عَنهُمُ الحُجَّةُ فَآمَنوا بِسَوادٍ عَلى بَياضٍ. والاترین مردم از نظر یقین، قومی هستند در آخرالزمان، که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله را درک نکرده‌اند و حجت خدا از آن‌ها مخفی شده، آن‌ها به مرکب سیاه روی کاغذ سفید ایمان آورده‌اند.

از رسول اللّه صلى الله عليه و آله مروی است که: إنَّ رَجُلاً قالَ لَهُ : يا رَسولَ اللّهِ طوبى لِمَن رَآكَ وآمَنَ بِكَ! قالَ : طوبى لِمَن رَآني وآمَنَ بي ، ثُمَّ طوبى ، ثُمَّ طوبى ، ثُمَّ طوبى لِمَن آمَنَ بي ولَم يَرَني.

انقلاب اسلامی که به رهبری نائب عام امام زمان و مرجعیت دینی و با حضور گسترده مردم به پیروزی رسید، در حقیقت تجلی و ترجمان عینی «فَمَن یكفُر بِالطّاغوتِ وَ یؤمِن بِاللَّهِ فَقَدِ استَمسَكَ بِالعُروَةِ الوُثقى» بود. کفر به طاغوت یعنی استقلال هویّت ایمانی مردم ایران از اندیشه‌های مادی و ضد دینی که ایران عزیز را به پیروزی رساند و توان دین در اداره جامعه را آشکار ساخت.

مردم شگفتی‌آفرین ایران اسلامی، با حماسه حضور آگاهانه در راهپیمایی شکوهمند ۲۲ بهمن، در یاری جبهه حق و انجام تکلیف دینی و انقلابی خود، رحمت و برکات الهی و رضایت قلب مبارک حضرت بقیة الله عجل الله فرجه الشریف را به‌دست آوردند و انشاء الله این حماسه در تعجیل فرج آن حضرت مؤثر خواهد بود. از ابعاد مهم این حماسه این حقیقت است که تبلیغات رسانه‌های دشمن، وسوسه‌های خناسان و دشواری‌های اقتصادی و معیشتی نتوانست عزم ملت ایران سست نماید.

حضور وفادارانه و بصیرت‌مدار مردم در راهپیمایی‌ها، انتخابات‌ها و دیگر میدان‌های مجاهدت نشان داده است که مشکلات اقتصادی و معیشتی گرچه در تدبیر و مدیریت زندگی اخلال ایجاد کرده است؛ اما در تحلیل، این مردم فهیم دچار اشتباه محاسباتی نشده‌اند.

رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله خطاب به اصحابشان در تجلیل مومنان مجاهد دوران غیبت فرمودند:بعد از شما قومی خواهد آمد که پاداش هر یک از آن‌ها برابر پاداش پنجاه نفر از شماست. گفتند. یا رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله مگر نه این است که ما در حضور شما در بَدر و احد و حنین شرکت جستیم و قرآن در میان ما نازل شد؟! فرمود: اگر آنچه بر آن‌ها روی خواهد داد، بر شما روی می‌داد شما نمی‌توانستید چون آن‌ها صبر و شکیبایی را پیشه خود سازید.

قال رسول الله صلی الله علیه و آله: اللهم لقنی اخوانی!. فقال له واحد: اما نحن اخوانک یا رسول الله؟!. فقال: لا، إنّكُم أصْحابي ، و إخْواني قَومٌ في آخِرِ الزّمانِ آمَنوا و لَم يَرَوني ··· لقد عرفنیهم الله باسمائهم و اسماء آبائهم من قبل ان یخرجهم من اصلاب آبائهم و ارحام امهاتهم.

لَأحدُهُم أشَدُّ بَقيّةً على دِينهِ مِن خَرْطِ القَتادِ في اللّيلةِ الظَّلْماءِ، أو كالقابِضِ على جَمْرِ الغَضا ، اُولئكَ مَصابيحُ الدُّجى ، يُنجِيهِمُ اللّه ُ مِن كلِّ فتنةٍ غَبْراءَ مُظْلِمةٍ!

خداوندا! برادرانم را به من بنمایان. یکی از اصحاب گفت: مگر ما برادران شما نیستیم؟ ای رسول گرامی خدا! صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود:نه، شما یاران من هستید. برادران من کسانی هستند که در آخرالزمان می‌آیند، و به من ندیده ایمان می‌آورند. خداوند آن‌ها را پیش از آنکه از صلب پدران به رحم مادران درآیند، با نام خود و پدرانشان به من معرفی نموده است که استقامت هر یک از آن‌ها در دین خود، از کندن خارهای گَوَن در شب تاریک، و به دست گرفتن آتش گداخته سخت‌تر است. آن‌ها مشعل‌های هدایت هستند که خداوند آن‌ها را از فتنه‌های تیره و تار نجات می‌بخشد.

معنای این حضور حماسی با توجه به زمینه اقتصادی نامطلوب آن است که؛

اولاً: اگرچه عموم مردم از ضعفها و تقصیرها گلایه‌مند و ناراضی‌اند و از مسئولان گله‌مندند لکن میان اصل انقلاب با وضع موجود تفکیک قائل‌اند، یعنی ناکارآمدی‌ها و ضعف‌های موجود را مربوط به اصل انقلاب نمی‌دانند.

ثانیاً: تحلیل دقیق و درستی از وضع موجود و ریشه‌های شکل‌گیری آن دارند.

درواقع، پیام این حضور حماسی، با وجود شدت مشکلات اقتصادی، آن است که مردم با آگاهی از فشار‌های خارجی به عنوان یکی از مهم‌ترین ریشه‌های مشکلات اقتصادی موجود و تلاش دشمنان برای ایجاد دوگانه میان حل مشکلات و عدول از انقلابی‌گری، برخلاف خواست دشمنان، راه‌حل مشکلات را نه در تسلیم در برابر دشمنان، بلکه در پشتیبانی از کارگزاران انقلابی می‌دانند. بنابراین، این حضور حماسی هم مصونیت‌بخش کشور در برابر تهاجم ترکیبی دشمنان (با تمرکز بر جنگ شناختی) بوده و هم نقطه قوت و اتکایی برای مسئولان است تا با وقوف به پشتیبانی ملت، با عزم راسخ برای گره‌گشایی از مشکلات آنان اقدام کنند.

برهمین مبنا است که می‌توان انتظار داشت انتخابات ۱۱ اسفند با حضور پرشور مردم سدّ محکمی از بازدارندگی و اقتدار را فراروی دشمنان قرار دهد و فصل نوینی را در پیشرفت ایران اسلامی و انقلابی، بگشاید.

در گفتمان جمهوری اسلامی، این مردم‌اند که کارگردان و طراح اصلی میدان سیاست هستند و به برکت التزام به اصل فاخر مکتب اسلام ناب، یعنی اصل امامت و ولایت، هیچ‌گاه سیاست‌زده و بازی‌خورده نخواهند شد. انشاء الله در این دو انتخابات سرنوشت‌ساز ، مردم بزرگوار حق و تکلیف خود را در انتخابات می‌شناسند و برگ زرین دیگری را در دفتر انقلاب ثبت خواهند کرد.

پایان.